Είναι τέλη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα και post doc στις ΗΠΑ συζητούν για τη σύσταση σωματείου. Η αναγνώριση των εργαζομένων στην έρευνα ως εργαζομένων πρώτα και κύρια και η κατοχύρωση βασικών εργατικών δικαιωμάτων αγγίζει τη συζήτηση σε διεθνές επίπεδο. Ως LABour την παρακολουθούμε με ενδιαφέρον και προσπαθούμε να συμβάλλουμε. Αναδημοσιεύουμε μεταφρασμένο το παρακάτω κείμενο, χωρίς να ενστερνιζόμαστε απαραίτητα το σύνολο του περιεχομένου του.
Μετάφραση: Μαίρη Σοφοτάσιου
Εννέα μέρες πριν την προγραμματισμένη παρουσίαση της διατριβής μου, χώρισα με την τότε σύζυγο μου. Με την υποστήριξη ενός συμβούλου από το κέντρο υγείας του πανεπιστημίου μου κατάφερα να ανταπεξέλθω σε αυτό το τεράστιας σημασίας γεγονός και να φέρω εις πέρας την παρουσίασή μου. Όταν ο πατέρας μου διαγνώστηκε με σοβαρό θέμα υγείας, πάλι αυτή η δομή με βοήθησε να το αντιμετωπίσω. Λίγο αργότερα όμως, δεν μπορούσα να λαμβάνω τη συμβουλευτική υποστήριξη στην οποία βασιζόμουν. Με τον επιβλέποντά μου είχαμε αποφασίσει ότι θα συνέχιζα για ένα χρόνο ως μεταδιδακτορικός ερευνητής, θέση για την οποία δεν υπάρχουν οι ίδιες παροχές. Η εμπειρία μου αυτή είναι ένα μόνο από τα παραδείγματα των κακών συνθηκών εργασίας που περιμένουν τους μεταδιδάκτορες, αλλά είναι και ο λόγος που άρχισα να συμμετέχω στις προσπάθειες δημιουργίας ενός σωματείου μεταδιδακτόρων στο πανεπιστήμιό μου.
Όπως και όλοι οι μεταδιδάκτορες που γνωρίζω, αγαπώ την έρευνά μου. Καθημερινά όμως, αντιμετωπίζουμε σημαντικά εμπόδια στην προσπάθειά μας να αφοσιωθούμε στην επιστήμη. Στα περισσότερα πανεπιστήμια, οι πολιτικές που διέπουν τις συνθήκες και τους όρους εργασίας μας είναι υποτυπώδεις ή – στις περισσότερες περιπτώσεις- ανύπαρκτες. Οι τίτλοι μας και οι σχέσεις εργασίας ποικίλλουν, αφήνοντάς μας απομονωμένους και συχνά σε μειονεκτική θέση όταν πρόκειται για περίπλοκα θέματα ανθρώπινου δυναμικού. Πολλοί συνάδελφοι σκέφτονται να δημιουργήσουν οικογένεια, ενώ οι πολιτικές γονικής άδειας και παιδικής μέριμνας είναι, ως επί το πλείστο, ελλιπείς. Η ζωή υπό αυτό το συνεχές άγχος κάνει δύσκολο – και κάποιες φορές έως και αδύνατο – το να επικεντρωθούμε στην εργασία μας.
Θέλω να μπορούμε να αρχίζουμε οικογένεια όταν και όπως το επιθυμούμε, να αντέχουμε οικονομικά το ενοίκιο και τις καθημερινές μας ανάγκες, και να λαμβάνουμε υποστήριξη στις απροσδόκητες δυσκολίες που εμφανίζονται στη ζωή. Και το πιο σημαντικό, θέλω να διασφαλίσω ότι οι μεταδιδακτορικοί θα έχουν φωνή ισάξια με αυτήν της διοίκησης του πανεπιστημίου. Όπως έδειξαν οι συνάδελφοί μας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, η δημιουργία ενός σωματείου είναι ο πιο σίγουρος τρόπος αυτό να γίνει πραγματικότητα.
Τους τελευταίους 8 μήνες, οι μεταδιδάκτορες συζητάμε για τη συνδικαλιστική οργάνωση με τους συναδέλφους μας σε όλη την Πανεπιστημιούπολη της Washington. Ακούω διάφορες ιστορίες τρόμου που επιβεβαιώνουν την ανάγκη να απαιτούμε το καλύτερο: ένας postdoc έχασε όλα τα οφέλη που δικαιούταν όταν άλλαξε ο τίτλος εργασίας του κερδίζοντας μια σημαντική υποτροφία. Ένας άλλος αναγκάστηκε να οδηγήσει μέχρι τον Καναδά ώστε η γυναίκα του να γεννήσει εκεί, αφού το πανεπιστήμιο τους αρνήθηκε την ασφάλεια υγείας λόγω της διεθνούς πηγής χρηματοδότησής τους. Αυτά και άλλα τέτοιου είδους περιστατικά, αν και ανησυχητικά, με κάνουν ακόμα πιο αφοσιωμένο σε αυτό που παλεύουμε. Και διαπιστώσαμε ότι η πλειοψηφία είναι υπέρ της συνδικαλιστικής οργάνωσης.
Όταν άλλοι εργαζόμενοι του Πανεπιστημίου της Washington (UW) προσπάθησαν να συνδικαλιστούν, τα μέλη της διοίκησης θεώρησαν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις ως μια αμφισβητούμενη προσέγγιση που θα έβλαπτε όλο το πανεπιστήμιο. Ανέφεραν επίσης πως η συλλογική διαπραγμάτευση δεν εγγυάται βελτίωση και ότι μπορεί να επιφέρει «άσχημα πράγματα», όπως απολύσεις και έξοδα για το σωματείο. Λαμβάνω σοβαρά υπόψιν μου αυτή την κριτική, όμως δεν με πείθει.
Οι postdocs στο UW αντιλαμβάνονται πως ο καλύτερος τρόπος για να διασφαλίσουμε ότι οι ανησυχίες μας θα αντιμετωπιστούν είναι με το να έχουμε τη δύναμη να διαμορφώσουμε το αποτέλεσμα.
Πρόσφατα καταθέσαμε έγγραφα στο κρατικό συμβούλιο εργασίας, προτρέποντας τα μέλη να διοργανώσουν εκλογές για τους μεταδιδάκτορες του UW. Αν η πλειοψηφία ψηφίσει υπέρ της συνδικαλιστικής οργάνωσης, το πανεπιστήμιο θα είναι νομικά υποχρεωμένο να μας αναγνωρίσει. Απευθύναμε, επίσης, ανοιχτή επιστολή στη διοίκηση, ζητώντας τους να σεβαστούν τη θέλησή τους και, αν επιλέξουν να μην στηρίξουν τις προσπάθειες μας, να συμμετάσχουν σε μια ανοιχτή συζήτηση.
Αν η διοίκηση θεωρήσει τη συλλογική διαπραγμάτευση ως ευκαιρία να δουλέψουμε όλοι μαζί, το αποτέλεσμα της συνεργασίας θα συμβάλει στο να γίνουν τα πανεπιστήμια παραδείγματα καλά διαχειριζόμενων, δίκαιων και αποτελεσματικών χώρων εργασίας. Είναι συμφέρον για όλους η σταδιοδρομία στον ακαδημαϊκό χώρο και γενικότερα στην επιστήμη, να είναι ρεαλιστική και ελκυστική. Μπορείς να πληρώσεις το νοίκι! Μπορείς να έχεις οικογένεια! Μπορείς να καταγγείλεις σεξουαλική παρενόχληση! Η επιστημονική αριστεία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ταλαντούχους, άρτια εκπαιδευμένους ανθρώπους και οι αλλαγές που ελπίζουμε να πετύχουμε μέσω του σωματείου μας θα βοηθήσουν στην προσέλκυση και διατήρηση τέτοιων ανθρώπων.
Δεν επιτρέπεται σχολιασμός, αλλά μπορείτε να κάνετε trackbacks και pingbacks.