Στον υπέροχο τόπο της Κόνιτσας που ξέρει καλά από ξενιτιά και προσφυγιά, την Κυριακή 17 Μαρτίου, δειλοί ροπαλοφόροι επιτέθηκαν εναντίον προσφυγόπουλων, ανήλικων παιδιών που έπαιζαν στην περιοχή. Τα παιδιά που δέχθηκαν την επίθεση διαμένουν στη Δομή Φιλοξενίας Ασυνόδευτων
Ανηλίκων Προσφύγων Κόνιτσας, πρόκειται δηλαδή για τα πιο τραγικά θύματα των πολέμων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Αν και η μεγάλη πλειονότητα των κατοίκων της περιοχής έχει αγκαλιάσει αυτά τα παιδιά, μερικοί «παληκαράδες» βρέθηκαν να τα χτυπήσουν. Δυστυχώς, η μέχρι τώρα εξέταση της υπόθεσης δείχνει ότι στην επίθεση συμμετείχαν και τρεις 17χρονοι, γεγονός που αποτελεί ανησυχητική ένδειξη του πώς φασιστικές και εγκληματικές οργανώσεις παρεισφρύουν στη νεολαία και την μπολιάζουν με το ρατσιστικό τους δηλητήριο.
Καταδικάζουμε απερίφραστα αυτήν την εκδήλωση ξενοφοβίας, ρατσιστικού μίσους και μένους απέναντι στους πλέον αδύναμους της κοινωνίας, τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα. Ως νέοι επιστήμονες, ερευνητές επιδιώκουμε την αρμονική συμβίωση των ανθρώπων, χωρίς διακρίσεις που, εκτός των άλλων, βασίζονται σε αντιεπιστημονικές θεωρίες και σκοταδιστικές αντιλήψεις. Ο λαός της Κόνιτσας και της Ηπείρου πρέπει να σταθεί απέναντι σε τέτοια φαινόμενα και να απομονώσει τους φασιστικούς θύλακες. Άλλωστε, οι άνθρωποι του μόχθου, της εργασίας δεν έχουν τίποτε να χωρίσουν μεταξύ τους. Ενωμένοι πρέπει να παλέψουν απέναντι στην εκμετάλλευση και την αδικία, ανεξαρτήτως χρώματος, εθνότητας, θρησκείας.
Συμμετέχουμε στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο της Κυριακής 31/3 στην Κόνιτσα. Παλεύουμε μαζί με το λαό της Ηπείρου ενάντια στο ρατσισμό και την ξενοφοβία. Δεν ξεχνάμε τις βαθύτερες ρίζες του φασισμού αλλά και τις αιτίες του ξεριζωμού των ανθρώπων. Γι’ αυτό, παράλληλα, δε σταματάμε να
αγωνιζόμαστε για ένα πιο δίκαιο κόσμο, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, έναν κόσμο ειρηνικό, χωρίς πολέμους για το μοίρασμα του κόσμου και τα κέρδη του κεφαλαίου. Τη συμμετοχή μας στο συλλαλητήριο, θα συνοδεύουν τα λόγια ενός γνωστού, παραδοσιακού τραγουδιού της ξενιτιάς, για να μην ξεχνάμε τον πόνο που γεννά ο ξεριζωμός στους ανθρώπους και την ανάγκη στήριξης του ξένου, του μετανάστη, του κολασμένου αυτής της γης.
Ξενιτεμένο μου πουλί και παραπονεμένο, μωρέ ξένε μου
και παραπονεμένο
η ξενιτιά σε χαίρεται κι εγώ ’χω τον καημό σου, μωρέ ξένε μου
κι εγώ ’χω τον καημό σου.
Τι να σου στείλω ξένε μου αυτού στα ξένα που ’σαι
μωρέ ξένε μου, αυτού στα ξένα που ’σαι;
Σου στέλνω μήλο, σέπεται, κυδώνι μαραγκιάζει,
σου στέλνω μοσχοστάφυλο, στο δρόμο σταφιδιάζει.
Σου στέλνω και το δάκρυ μου σ’ ένα φτενό μαντήλι,
το δάκρυ μου ’ναι καφτερό και καίει το μαντήλι.