Την Τρίτη, 23 Ιουλίου διαδηλώνουμε στις 6 μ.μ., με προσυγκέντρωση στα Προπύλαια , μαζί με τους φοιτητικούς συλλόγους ενάντια στην κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου.
Ποιός φοβάται το άσυλο;
Το γεγονός ότι η ΝΔ ιεραρχεί ως πρωταρχικό στόχο της νεοσυσταθείσας κυβέρνησης την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου, πέρα του ιδεολογικού κομματιού που προφανώς εμπεριέχει, αποτυπώνει ξεκάθαρα το μέλλον που οραματίζεται για τα πανεπιστήμια,στην κατεύθυνση περαιτέρω επιχειρηματικής ανασυγκρότησης του αλλά και τον φόβο της για ένα μαζικό φοιτητικό, νεολαιίστικο, εργατικό-κίνημα που μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και στις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πολιτικές αυτές αποτελούν ως έναν βαθμό συνέχεια της πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε ένα σχήμα που θα μπορούσε να κωδικοποιηθεί ως “έσπειραν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θέρισε η ΝΔ”.
…Όποιος γνωρίζει πως το μαζικό φοιτητικό, νεολαιίστικο, εργατικό κίνημα στέκεται εμπόδιο στην υπονόμευση της δημόσιας παιδείας στο βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου – Μια σύντομη ιστορική αναδρομή.
Το πανεπιστημιακό άσυλο τόσο στην Ελλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο αποτελεί μια μεγάλη ιστορία που ξεκινά να λαμβάνει κοινωνικο-πολιτικά χαρακτηριστικά από την δεκαετία του ‘60. Η ιστορία είναι πλούσια από παραδείγματα αγώνων που δόθηκαν μέσα στο πανεπιστημιακό άσυλο και το κατέστησαν κέντρο αγώνα εργαζομένων, φοιτητών και ευρύτερων αγωνιστικών λαϊκών κινημάτων. Από το αντιπολεμικό κίνημα το 1964 στις ΗΠΑ, μέχρι τον Μάη του 1968 στην Γαλλία και την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, η λίστα των κινητοποιήσεων και των εξεγέρσεων συνεχώς αυξάνεται. Κάθε φορά το κίνημα αποκτά ολοένα και περισσότερο πολιτικά χαρακτηριστικά και διασυνδέεται με ευρύτερα ρεύματα των πιο πληττόμενων κομματίων της κοινωνίας. Κατ’ αντίστοιχο τρόπο, κάθε φορά κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να καταλύσουν το άσυλο και να καταστείλουν βίαια τις δράσεις και τις κινητοποιήσεις. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι από το 2003 και έπειτα με πρόσχημα την καταπολέμηση της διεθνούς τρομοκρατίας, επιχειρείται η κατάργησητου Πανεπιστημιακού ασύλου σε όλα τα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής.
Στην Ελλάδα, το ζήτημα του Πανεπιστημιακού ασύλου αποτελεί “μήλο της έριδος” για όλες τις κυβερνήσεις και τους υπουργούς παιδείας από το 2000 και μετά. Η Μαριέττα Γιαννάκου, το 2007, εν μέσω οδομαχιών οριοθέτησε το θεσμό του ασύλου ώστε να καλύπτει μόνο εκπαιδευτικές λειτουργίες, μεταφέροντας την αρμοδιότητα άρσης του ασύλου στο Πρυτανικό Συμβούλιο. Από τότε και στο εξής, η σκυτάλη δόθηκε στην Διαμαντοπούλου, στον Αρβανιτόπουλο, στον Γαβρόγλου και πλέον στην Κεραμέως ενώ όλοι ανεξαιρέτως βρήκαν μπροστά τους το εργατικό-φοιτητικό κίνημα.
…Όποιος στοχεύει στην διάλυση, ιδιωτικοποίηση και περαιτέρω επιχειρηματική ανασυγκρότηση του Πανεπιστημίου.
Εντέχνως, τα τελευταία χρόνια, χτίζεται με μεγάλη επιμονή από τα συστημικά ΜΜΕ και τα επιτελεία των αστικών κομμάτων το αφήγημα που παρουσιάζει το πανεπιστημιακό άσυλο ως τη βασική αιτία για την εγκληματικότητα των πόλεων αλλά και ως θύλακα “τρομοκρατών”. Όλοι όσοι εργάζονται και σπουδάζουν, δηλαδή όσοι “στεγάζονται” στο Πανεπιστημιακό άσυλο – και δεν έχουν συμφέρον από την κατάργησή του – γνωρίζουν πολύ καλά πώς και γιατί εν έτει 2019 φτάσαμε στο σημείο να νομιμοποιούνται οι φωνές που καλούν την πολιτεία να συνδράμει στην κατάργηση του ασύλου και την αστυνομία να λάβει μέτρα, αλλά και ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα του Πανεπιστημίου. Όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, και οι μηχανισμοί αστυνόμευσης και καταστολής ως προέκταση του κράτους, χωρίς καμία παρέκκλιση τήρησαν την ίδια ακριβώς στάση: δεν έκαναν καμία σύλληψη μεγαλεμπόρων ναρκωτικών, δεν τα έβαλαν με το οργανωμενο έγκλημα. Φρόντισαν να κάνουν επιχείρηση-σκούπα σε τουριστικές περιοχές και να μετακινήσουν το μικρο-εμπόριο ναρκωτικών έξω ή μέσα στα πανεπιστήμια.
Συνέχισαν παράλληλα την πολιτική υποχρηματοδότησης και εγκατάλειψης των κοινόχρηστων χώρων των ιδρυμάτων αλλά και όλων των περισσότερων δημόσιων χώρων των πόλεων εφαρμόζοντας πολιτικές λιτότητας. Τώρα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για τη ΝΔ να έρθει και να μας σώσει από την «ανομία», να επιβάλλει την τάξη και να ενισχύσει την «ασφάλεια των πολιτών», παρουσιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο ως πηγή της εγκληματικότητας και της υποβάθμισης του κέντρου των μεγάλων πόλεων. Θα μας πείσει ευκολότερα ότι η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων θα βελτιώσει ακόμα περισσότερο την κατάσταση, και θα εγκαθιδρύσει συνολικά το δικό της ιδεολογικό παράδειγμα για το πώς πρέπει να είναι το εκπαιδευτικό σύστημα και η έρευνα σε μια «σύγχρονη χώρα» του ευρωπαϊκού νότου (με περιθώρια ανάπτυξης προϊόντων, υπηρεσιών και καινοτομιών που θα καταναλώνει ο ευρωπαϊκός βορράς και περαιτέρω φτωχοποίησης του λαού της).
…Όποιος φαντασιώνεται έρευνα και εκπαίδευση για την “ανάπτυξη” χωρίς αλληλεπίδραση με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για την κατάργηση του ασύλου, πάνε χέρι – χέρι με τις αλλαγές που έχουν δρομολογούνται στην έρευνα. Η μεταφορά αρμοδιοτήτων αναφορικά με την έρευνα από το Υπουργείο Παιδείας στο Υπουργείο Ανάπτυξης καθώς και οι προκλητικές δηλώσεις για ανεξέλεγκτη ίδρυση spin-off στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα δεν μπορεί να θεωρούνται ξέχωρες από το άσυλο.
Μέσα στις τελευταίες δεκαετίες η διαρκής μείωση των δαπανών του κράτους για την εκπαίδευση και την έρευνα, έχει δημιουργήσει ένα πολύπλευρο και πολύμορφο καθεστώς εκμετάλλευσης εντός των πανεπιστημίων και των ερευνητικών κέντρων. Επιστημονικοί και τεχνολογικοί κλάδοι αιχμής αντιμετωπίζονται ως «ατμομηχανή ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας» από όλες τις κυβερνήσεις ενώ πλέον με τη “βούλα” όλοι οι εργαζόμενοι στην έρευνα θα έχουν να λογοδοτούν στο Υπουργείο Ανάπτυξης. Ανάλογα με το κατά πόσο η έρευνα που πραγματοποιείται είναι “ανταγωνιστική” για τα διεθνή standards – ανεξάρτητα με το αν έχει την παραμικρή αλληλεπίδραση με τις ανάγκες της κοινωνίας – θα δίνονται και τα αντίστοιχα κονδύλια, την ίδια στιγμή που οι πατέντες θα γίνουν το “ιερό δισκοπότηρο”. Ταυτόχρονα, οι προϋποθέσεις επιλογής και αξιολόγησης των ερευνητών θα είναι η υπερεξειδίκευση στο αντικείμενο αιχμής της εκάστοτε περιόδου στο εκάστοτε ερευνητικό πεδίο και ως λογικό επακόλουθο η ανακύκλωση ανθρώπινου δυναμικού σε έναν αέναο κύκλο “υπερεξειδίκευση – ανεργίας – υπερεξειδίκευσης”.
Για την εμπέδωση της κατάστασης αυτής, ανοίγεται το πεδίο δημιουργίας νέων τεχνοβλαστών (spin-off) μέσα στα Πανεπιστήμια που κινείται στα πλαίσια της περαιτέρω επιχειρηματικοποίησης αυτών. Με άλλα λόγια, πόροι και υλικοτεχνικός εξοπλισμός του Πανεπιστημίου καθώς και ανθρώπινο δυναμικό που περιλαμβάνει από προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές που κάνουν πτυχιακή εργασία, μέχρι υποψήφιους διδάκτορες, μεταδιδάκτορες και τεχνικοί εργαστηρίων, θα είναι στην υπηρεσία της εκάστοτε εταιρείας-τεχνοβλαστού, με τις συνθήκες “γαλέρας” που θα καθορίζει αυτή.
Έτσι λοιπόν, όποιος φοβάται το άσυλο, φοβάται τις αντιδράσεις σε όσα έρχονται να φέρουν για εμάς χωρίς εμάς.
Φοβάται την ανατρεπτική ισχύ της συντονισμένης δράσης φοιτητών και εργαζομένων σε Πανεπιστήμια και Ερευνητικά Κέντρα που θα έρθει να χαλάσει τα σχέδια υπονόμευσης των ζωών και του μέλλοντος μας. Σχέδια που περιλαμβάνουν έρευνα για τους πολέμους, την καταστολή, τα πετρέλαια, το ΝΑΤΟ και την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Σχέδια για τα οποία πρέπει να δοθεί απάντηση τόσο στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα όσο και Ερευνητικά Κέντρα. Απάντηση, εν τέλει, που οφείλει να δοθεί με κατοχυρωμένο το άσυλο και με κοινό αγώνα με άλλους εργαζομένους εντός και εκτός των πανεπιστημίων και των ερευνητικών κέντρων και με τους Φοιτητικούς Συλλόγους.
Όποιος φοβάται το Άσυλο θα μας βρει απέναντι του!
Καμία σκέψη για κατάργηση του ! Παλεύουμε για άσυλο ασπίδα και δόρυ εργαζομένων-φοιτητών και των συλλογικών τους οργάνων, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, ενάντια στο άσυλο επιχειρήσεων, ενάντια στην έρευνα κινητήριο δύναμη της κερδοφορίας τους.