Η φετινή 8η Μάρτη έρχεται σε μια περίοδο όπου οι επιζώσες/οντες έμφυλης και σεξουαλικής βίας βγαίνουν μπροστά και καταγγέλλουν δημόσια την κακοποίησή τους, ξεπερνώντας ένα ολόκληρο πλέγμα εξουσιαστικών, πατριαρχικών σχέσεων, το οποίο επιβάλει την αποσιώπηση τέτοιων περιστατικών. Το ρήγμα στον δημόσιο λόγο άνοιξε πρώτη η ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου, κατονομάζοντας τον πριν 23 χρόνια βιαστή της, μεγαλοπαράγοντα του αθλητισμού και στέλεχος της ΝΔ και έδωσε έναυσμα και σε άλλες/άλλους να βγούνε μπροστά, αποκαλύπτωντας τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου.
Παράλληλα, η διαχείριση της πανδημίας σε συνθήκες κρίσης του συστήματος πιέζει αφόρητα τις ζωές όλων μας και ιδιαίτερα των πιο καταπιεσμένων και ευάλωτων όπως είναι οι γυναίκες, οι μετανάστριες-προσφύγισσες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Οι κυβερνήσεις και η ΕΕ για να περισώσουν τα κέρδη του κεφαλαίου θυσιάζουν κάθε είδους δικαίωμα και κατάκτηση του εργατικού και του φεμινιστικού κινήματος, ενώ δημιουργούν στρατιές ανέργων, που είδαν το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει ακόμη χαμηλότερα. Η τηλεργασία οδήγησε 1.8 φορές περισσότερες γυναίκες σε απώλεια της εργασίας τους, αφού φορτώθηκαν το βάρος της φροντίδας του σπιτιού και των παιδιών με πολύ δυσανάλογη ένταση σε σχέση με τους άντρες εργαζόμενους, και πολλές δεν κατάφεραν να ανταπεξέλθουν.
Είναι χαρακτηριστικό πως στον κλάδο μας, οι περιορισμοί που επιβλήθηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας οδήγησαν δυσανάλογα περισσότερες γυναίκες σε χαμηλότερη παραγωγικότητα, λιγότερες δημοσιεύσεις, μειωμένη πρόσβαση σε χρηματοδοτήσεις, γεγονός που θα επηρεάσει την εργασιακή τους προοπτική και κατ’επέκταση το εισόδημά τους σε έναν πολύ ανταγωνιστικό κλάδο, όπως αυτός της έρευνας -πιο αναλυτικά στο άρθρο που παραθέτουμε.
Παράλληλα, συγκλονιστική είναι και η αύξηση της έμφυλης βίας, των κακοποιήσεων και των βιασμών, η οποία προυπήρχε φυσικά, αλλά φάνηκε να εκτοξεύεται σε μια περίοδο που οι γυναίκες βρίσκονται εγκλωβισμένες στον ίδιο χώρο με τους κακοποιητές τους. Οι καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία που καταγράφηκαν σημείωσαν αύξηση 300% σε ένα μόνο μήνα lockdown. Την εικόνα στο παζλ έρχεται να συμπληρώσει και ο εργασιακός εκφοβισμός (mobbying), ο οποίος δυστυχώς θεωρείται κανονικότητα και στον κλάδο μας, όπως έφεραν στο φως και τα πρόσφατα δημοσιεύματα του συλλόγου εργαζομένων του ΙΙΒΕΑΑ. Κακοποιητικά αφεντικά-επιστημονικοί υπεύθυνοι, οι οποίοι θεωρούν πως έχουν δικαίωμα ακαδημαϊκής ζωής ή θανάτου πάνω στις/στους υφιστάμενες/ους ερευνήτριες/τές και οι οποίοι θεωρούν πως τα deadline τους είναι πιο σημαντικά από την ψυχική μας υγεία, είναι δυστυχώς καθημερινό φαινόμενο. Δικαιολογούν μάλιστα τη συμπεριφορά τους λέγοντας πως «η έρευνα θέλει θυσίες και όποιος/α αντέξει», μια λογική που μοιάζει πάρα πολύ με την χρήση της βίας ως «τελετή μύησης» στην τέχνη, συμπεριφορά που αποκαλύφθηκε από τις εκατοντάδες καταγγελίες που δημοσιεύτηκαν και από το χώρο του θεάτρου.
Απέναντι σε όλα αυτά θέλουμε η φετινή 8η Μάρτη να είναι μαχητική και απεργιακή, για την υπεράσπιση των αναγκών και των δικαιωμάτων μας όλων των ερευνητριών που πλήττονται διπλά αλλά και όλων των γυναικών, θηλυκοτήτων και ΛΟΑΤΚΙΑ+ εργαζόμενων και μεταναστριών/ων, ενάντια στον σεξισμό, την ομοφοβία, την τρανσφοβία, την εργασιακήεκμετάλλευση και το σύστημα που τα δημιουργεί και τα αναπαράγει!
Την Δευτέρα 8 Μάρτη καλούμε:
– στις απεργιακές κινητοποιήσεις των σωματείων, μαζευόμαστε 1:00μμ στο Υπουργείο Εργασίας
– σε συγκέντρωση στις 5:30μμ στο Σύνταγμα και πορεία
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις επιπτώσεις της πανδημίας στις ερευνήτριες, δείτε το παρακάτω: