Δεν (θα) τρομοκρατούμαστε άλλο στη δουλειά!

Το τελευταίο διάστημα έχει ξεσπάσει ένα κύμα αποκαλύψεων σχετικά με απειλές, εργασιακό εκφοβισμό αλλά και σεξιστικές παραβιαστικές συμπεριφορές στο χώρο της Έρευνας. Χαρακτηριστικά ήταν τα δημοσιεύματα που διέρρευσαν στα ΜΜΕ για mobbing και λεκτική και σωματική βία ενάντια σε εργαζόμενες από τον Γενικό Διευθυντή του ΙΙΒΕΑΑ (αλλά θάφτηκαν αμέσως από την διοίκηση), ενώ παρόμοια περιστατικά καταγγέλθηκαν και από δεκάδες εργαζόμενους/ες στο ΕΙΕ σε σελίδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Παράλληλα, οι ιστορίες σεξουαλικής παρενόχλησης και εκβιασμών στα Πανεπιστήμια, αποτελούν καθημερινότητα για πολλές ερευνήτριες/ες, αλλά και φοιτήτριες/ες. 

Είναι άραγε τυχαίο ότι κλονίζεται ο κλάδος της Έρευνας μετά από τον Αθλητισμό και τον Πολιτισμό?

Η εργασιακή πραγματικότητα των ερευνητ(ρι)ών παρότι μοιάζει εντελώς διαφορετική, έχει πολλά κοινά με αυτή των αθλητ(ρι)ών και των εργαζόμενων στην τέχνη. Κι αυτά δεν είναι άλλα από την πλήρη απουσία εργασιακών δικαιωμάτων, πολλές φορές απουσία συμβάσεων, μαύρη απλήρωτη εργασία και υποταγή στην απόλυτη αυθεντία του μέντορα καθηγητή/ερευνητή/προπονητή/σκηνοθέτη! Παράλληλα, υπάρχει μια ανοχή στον εκφοβισμό και το mobbing, καθώς σχεδόν οποιαδήποτε παραβιαστική και κακοποιητική συμπεριφορά από τον υπεύθυνο καθηγητή/ερευνητή δικαιολογείται ως «μύηση» στον χώρο της έρευνας ή προσπερνάται απλά με ένα «αυτά έχει η δουλειά». Όλα αυτά, σε συνδυασμό με μια κουλτούρα ακραίου ανταγωνισμού και υπερεργασίας μέχρι εξάντλησης, ώστε να είμαστε «παραγωγικοί/ες» και να ικανοποιούμε τις παράλογες απαιτήσεις και τα ασφυκτικά deadlines που βάζουν τα αφεντικά μας, οδηγούν σε μια αφόρητη εργασιακή πραγματικότητα. Οι συνθήκες αυτές δεν επιβάλλονται τυχαία, αλλά συνδέονται με μια προσπάθεια ακραίας εμπορευματοποίησης της γνώσης και της επιστήμης, η οποία αντί να υπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες, τάσσεται στην υπηρεσία μικρών και μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων διαφόρων καθηγητ(ρι)ών/entrepreneur! Η εμπορευματοποίηση αυτή περνά αναγκαστικά μέσα από την υποτίμηση της εργασίας ως τέτοιας και της υποτίμησης του/της ερευνητή/ιας ως εργαζόμενου/ης.

Να μην αφήσουμε να θαφτεί καμία ιστορία εργασιακού εκφοβισμού και παρενοχλητικής συμπεριφοράς στον κλάδο μας!

Δυστυχώς, ελλείψει ενός πραγματικά ταξικού, συλλογικού οργάνου εκπροσώπησής μας οι καταγγελίες που γίνονται είτε απλά μένουν σε μια σελίδα κοινωνικής δικτύωσης είτε θάβονται από τα εργοδοτικά σωματεία των ερευνητικών κέντρων, είτε δεν εκφράζονται ποτέ επειδή δεν υπάρχει κανένα μέσο να απευθυνθούν τα θύματα! Πολλές συναδέλφισσές μας νιώθουν πως δεν μπορούν να εμπιστευτούν ένα επιχειρησιακό σωματείο το οποίο εκπροσωπεί και το κακοποιητικό αφεντικό τους. Η ανάγκη για τη συγκρότηση ενός πανελλαδικού, ταξικού, κλαδικού σωματείου που θα μας επιτρέπει να παλέψουμε συλλογικά ξαναβγαίνει στο προσκήνιο.

Παρόλα αυτά απαιτούμε από τα υπάρχοντα σωματεία και τους συλλόγους εργαζομένων σε πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα να μη σωπάσουν μπροστά στην εργασιακή βία και τον εκφοβισμό που βιώνουμε καθημερινά. Καλούμε τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους μας να καταγγείλουν τέτοιες συμπεριφορές και να παλέψουμε συλλογικά για την ανατροπή τους! 

Σε αυτή την κατεύθυνση, στηρίζουμε ενεργά την πρωτοβουλία για Πανελλαδικό Κλαδικό σωματείο στην έρευνα. Βασικός στόχος του σωματείου θα πρέπει να είναι η αναγνώριση του εργασιακού κλάδου των ερευνητ(ρι)ών σε όλες τις βαθμίδες της έρευνας-διδασκαλίας αλλά και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας απέναντι σε κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία!

Facebook page του σωματείου: https://www.facebook.com/researchers.union